Sven Kroner

De Duitse kunstenaar Sven Kroner (1973, Kempten) studeerde aan de Kunstacademie in Düsseldorf. In deze stad woont en werkt hij nog steeds. Hij stelde onder meer tentoon in Amsterdam, Düsseldorf, Parijs en New York. Kroners doeken komen vaak voort uit zijn ervaringen in en herinneringen aan de Allgäu, zijn geboortestreek. Voorbeelden hiervan zijn het verpozen in een ‘Biergarten’ of het maken van sneeuwpoppen in een besneeuwd voortuintje. Als voorstudie maakt hij foto’s en schetsen van locaties en onderwerpen waarover hij wil schilderen. Het uiteindelijke doek gaat meer over de beleving en de ironie die aan de herinnering kleeft dan dat het een realistische weergave is. Vaak staan in een landschap een of meerdere mensen afgebeeld als verdubbeling van ons als kijker. Ze fungeren als een spiegel van onszelf. Bijna alle schilderijen van Kroner hebben aspecten van de vrijetijdsbesteding tot onderwerp. In zijn doeken zien we fanatieke wandelaars, autotochtjes in de bergen, skiplezier, bermtoerisme, uitspanningen in het bos, natuurcampings. Het zijn alledaagse vakantietaferelen, die door de ogen van de internationaal vermaarde Duitse kunstenaar Sven Kroner veranderen in spanningsvolle, wonderlijke en soms humorvolle situaties. Kroner is opgegroeid in het toeristisch universum van de Zuidduitse Allgäu. De toeristenindustrie (horeca, hotels en VVV’s) schotelt het publiek illusies voor. Het mooie landschap is het decor waartegen de inkomsten van de exploitanten veilig worden gesteld. Deze dubbelzinnigheid spreekt voortdurend uit Kroners werk. De berghutten in zijn landschappen zijn niet alleen vluchtoorden, maar het zijn net zo goed decorstukken zoals in een landschap op een ansichtkaart. Kroners carrière nam in 1997 een aanvang. Aanvankelijk schilderde hij zeer grote doeken (denk aan een afmeting als 280 x 320) van eenvoudige, herkenbare onderwerpen zoals plassende mannen in een urinoir of mensen die naast hun auto liggen te zonnebaden. De verf is in die schilderijen zeer dun, bijna aquarelachtig aangebracht. Ook de kleuren zijn licht, zoals zachtgeel, zachtgroen en lichtbruin. Vanaf 2000 worden zijn doeken geleidelijk donkerder en zwaarder van kleur. Je zou kunnen zeggen: Kroner begint te schilderen in een Duitse traditie van donkere kleuren en romantische thema's. Hij maakt grote, brutale schilderijen in acrylverf. De verftoets berust op grote vaardigheid. Kroner schildert zijn doeken plat op de grond. Hij begint met de lucht, waardoor de sfeer van de voorstelling meteen is geschetst. Vandaaruit volgt het landschap dat doelbewust en snel in rake kleuren wordt getypeerd. Als laatste volgen de figuren en andere details die worden neergezet. Zo brengt hij op een voorstelling van een skipiste de sporen in de sneeuw heel behendig aan met de achterkant van zijn penseel. Kroners schilderkunst is zo krachtig omdat hij het medium schilderkunst (kleur, beweging, ritme) het werk laat doen. De verf kleurt de beleving van de toeschouwer. De ruimte die we zien is geen illusie, maar juist geladen en vol van betekenis. Kroner is zich als hedendaagse Duitse schilder bewust van de romantische landschapstraditie. Tegelijkertijd weet hij dat de romantiek van anderhalve eeuw geleden intussen een sjabloon en cliché is geworden. Romantiek in de oorspronkelijke zin bestaat niet meer. Kroner speelt met dit fenomeen. Dat wordt bijvoorbeeld mooi geïllustreerd door het doek ‘Pisspanorama II’ (2003). We zien een man en een vrouw, die gestopt zijn temidden van een kronkelend wegennet in de bergen. De vrouw hurkt achter de auto om te plassen en de man bekijkt ondertussen het prachtige landschap waar hij doorheen is gereden. Dit is Kroner ten voeten uit: de alledaagse werkelijkheid ontneemt het zicht op echte romantiek, laat staan de romantische beleving van het landschap. Die romantiek is alleen nog terug te vinden op ansichtkaarten. In 2008 vond zijn eerste museale solotentoonstelling plaats in het Gemeentemuseum Helmond. Het museum bezit vijf werken van Kroner.