Wim. Delvoye

De meesten zullen hem kennen van zijn getatoeëerde varkens en zijn spraakmakende ‘strontmachine’ Gloaca. De Vlaamse kunstenaar Wim Delvoye (1965) is niet afkerig van een beetje provocatie. Toch hebben we hier niet zozeer te maken met kunst die alleen maar wil shockeren. Wie zoekt, vindt in Delvoyes werk een reeks diepere betekenislagen die betrekking hebben op de essentiële vraag wat kunst en cultuur nu eigenlijk zijn. Delvoye debuteerde in de jaren tachtig als schilder; niet op doek maar op industrieel vervaardigde, oosters aandoende tapijten. Zowel in de tapijtvoorstelling als in het schilderwerk koos hij bewust voor beelden die verankerd zijn in een bepaalde cultuur: tot cliché verworden archetypen die hij in onwaarschijnlijke, vaak tegenstrijdige combinaties bijeenbracht. Hij creëerde hiermee een spanningsveld waarin zowel de culturele waarde van het object (de drager) als de voorstelling zelf ter discussie werd gesteld. Delvoye continueerde deze tactiek aan het einde van de jaren tachtig op meer ‘sculpturale’ dragers met huishoudelijke gebruikswaarde. Zo voorzag hij strijkplanken van heraldische motieven en luisterde hij butaangasflessen op met Delfts blauw schilderwerk. Ook maakte hij mozaïekvloeren van ham en salami, produceerde hij een voetbalgoal met een glas-in-loodraam in plaats van een net en gebruikte hij een zeefdruk van zijn eigen faecaliën als tegelvloermotief. Met zijn onwaarschijnlijke, vaak humorvolle combinaties, vervlecht en transformeert Delvoye de kitsch, het functionele en het abjecte tot kunst en vice versa. Hierdoor worden de associaties en betekenissen die samenhangen met deze categorieën ter discussie gesteld en zelfs gedeeltelijk opgeheven. Populair en elitair, mannelijk en vrouwelijk, geestelijk en profaan, breekbaar en bruut, vies en schoon. De tegenstelling maakt juist dat dergelijke eigenschappen en connotaties worden scherpgesteld. Een glas-in-loodraam leek nog nooit zo breekbaar met (voetbal-)doelpalen als kader.