Bram Bogart

Bram Bogart (Abraham van den Bogaart, (1921-2012) wordt ook wel de ‘schilderende beeldhouwer’ genoemd. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn monumentale reliëfschilderijen, waarvan de decimeterdikke materie vaak over de kaders van de panelen heen krult. Samen met Alberto Burri, Antoni Tapies en Emil Schumacher wordt hij als een belangrijke representant van de zogenoemde materieschilderkunst beschouwd Net als veel tijdgenoten gaat de grotendeels autodidacte Bogart na de Tweede Wereldoorlog op zoek naar een nieuwe beeldtaal. Waar veel kunstenaars zich de stijl van de populaire geometrische abstractie eigen maken of zich in het Cobra-avontuur storten, gaat hij zijn eigen weg. Mede beïnvloed door de informele en de primitieve kunst ontwikkelt hij in de eerste helft van de jaren vijftig een vrijwel abstracte beeldtaal. Hij schildert veel maskers en geometrische tekens, weergegeven tegen een fond van matte aardkleuren. Na 1953 experimenteert Bogart in toenemende mate met schildertechnieken en materiaalcombinaties. Hij ontwikkelt een cementachtige kleurspecie -bestaande uit olie, pigment, dikke pasta, cement en kleurstoffen- die hij met behulp van spatels, bezems en kwasten op zijn doeken aanbrengt. Met deze stugge substantie maakte hij uitvergrotingen van expressionistische schildersgebaren waarvan de afzonderlijke verflagen door de impasto (hier: pasteuze schildertechniek) inzichtelijk worden gemaakt. Begin jaren zestig gaat Bogart steeds pasteuzer en monumentaler werken. Geleidelijk maakt de dynamische beweging plaats voor meer statische composities. Aanvankelijk schildert hij monochrome kleurvlakken in primaire kleuren. Geleidelijk verschijnen er ook cirkels, ruiten en vierkanten in zijn composities – vormen die in zijn optiek gelijkstaan aan de tot haar essentie teruggebrachte natuur. Naast zijn abstracte geometrische idioom ontwikkelt hij een soort opgeblazen, driedimensionale variant op het pointillisme door reusachtige, losse verftoetsen naast en onder elkaar op het doek te plaatsen. Vanaf het moment dat de schilder zich in 1988 in Kortenbos (België) vestigt, keert de figuratie terug in zijn werk. Behalve op het schilderen van landschappen, stillevens en menselijke figuren in een min of meer expressionistische stijl richt hij zich op de productie van grafisch werk. Werk van Bogart is opgenomen in belangrijke museumcollecties, zoals het Stedelijk Museum in Amsterdam, Centraal Museum in Utrecht en het SMAK in Gent.