Frances Young

In haar video’s experimenteert Frances Young (1973) met beeld en geluid. Gevoelens van nostalgie en contemplatie, maar ook misplaatsing en desoriëntatie, zijn veel aangehaalde bewoordingen om het effect van haar werk op de beschouwer te beschrijven. Kort na het behalen van haar Master of Fine Art aan het Wimbledon College of Art in Londen, maakt Young het werk Song of Farewell (2007), dat in de collectie van het Gemeentemuseum Helmond is opgenomen. Deze video toont de cyclische vluchtpatronen van een grote zwerm spreeuwen die zich in de schemering groeperen op een verlaten achtbaan. De film wordt begeleid door het ritmische geluid van een aflopende vinylplaat. In de daarop volgende jaren verwerkt Young opnamen van een autoreis door het Amerikaanse landschap tot complexe, gelaagde beelden. In Black Hills Sequencer (2009) kijken we door de voorruit van een rijdende auto. Het beeld hapert, vergelijkbaar met een televisiezender die niet goed is afgestemd. De zwiepende bewegingen en geluiden van de ruitenwissers lopen simultaan met het verspringen van het beeld, alsof dit, net als de regen op de voorruit, telkens opnieuw wordt gewist. In Wyoming Always (2009) maakt Young ook gebruik van dit ‘rollende beeld’, ditmaal gecombineerd met veranderingen in kleur en afspeelsnelheid van de beelden. Ook voegt ze ademhalings- en hartklopgeluiden toe. Door de manipulatie van beeld en geluid wordt de beschouwer zich bewust van de grote invloed van filmtechnieken op de beleving van het werk. Naast deze gelaagde en persoonlijke video’s maakt Young ook meer abstracte, mediale werken zoals Oscillate 1 (2009), waarin vorm, kleur en geluid geschakeld zijn binnen in een analoog, modulair systeem. Hierdoor ontstaan telkens nieuwe, abstracte beeld en geluidcombinaties. Toeval en associatie zijn sturende factoren in de totstandkoming van Youngs zorgvuldig geregisseerde beeld- en geluidcombinaties. Hierbij lijkt ze zich voortdurend af te vragen hoe de opgenomen en gemanipuleerde beelden en geluiden zich verhouden tot de realiteit. In haar dialogen tussen analoge en digitale beelden, beeld en geluid en verleden en heden, refereert Young nadrukkelijk aan processen die inherent zijn aan het leven: vervagende herinneringen, vergankelijkheid, cyclussen. De gelaagde, soms ontregelende compilaties bieden ruimte voor uiteenlopende interpretaties en ervaringen.