Gianni Dessi

“De toestand van een kunstenaar is als die van een offerdier”. Gianni Dessi (1955) stelt hoge eisen aan zichzelf en aan degene die zijn kunst in ogenschouw neemt. De Italiaanse kunstenaar staat bekend om zijn complexe schilderijen, sculpturen en installaties, doorspekt met abstracte symbolen en dubbelzinnige beeldtaal. Na zijn opleiding aan de kunstacademie in Rome maakten Dessì en zijn Romeinse vrienden Domenico Bianchi, Giuseppe Gallo en Bruno Ceccobelli al vrij snel naam in de hedendaagse kunstwereld. Hoewel er nooit sprake is geweest van groepsvorming, delen ze hun belangstelling voor symbolische beeldtaal, traditionele kunstdisciplines en grensverleggende materiaalbewerkingen. Dessì werkt graag met tegenstellingen. In materiaal en beeldtaal zoekt hij op uiteenlopende manieren het contrast: hard en zacht, negatief en positief, licht en donker, chaos en orde. In zijn veelal monumentale, met olieverf en tempera beschilderde doeken zijn regelmatig papier en metaal verwerkt. Andersom voorziet hij zijn sculpturen van was, gips en rubber vaak van schilderingen. Ook qua techniek schuwt Dessì het experiment niet. Pasteuze verfstreken wisselt hij af met diepe krassen in de ondergrond. Soms manipuleert of mutileert hij zijn materialen, bijvoorbeeld door sneden in het doek aan te brengen. Met zijn kleuren is Dessi relatief ingetogen. Vaak beperkt hij zich tot monochrome ruimtelijke kleurvlakken, waarop hij semi-abstracte tekens (letters, cijfers, symbolen) aanbrengt. Het centrum van het doek vormt veelal het hoogtepunt van de compositie. In het midden komen bijvoorbeeld de punten van een driehoek samen, zijn gecentreerde spiralen weergegeven of trekt een omcirkeld oog de aandacht, zoal bij het schilderij Campione uit 1988. Soms neemt het totaal van tekens de vorm aan van een menselijke figuur, die in de ruimte lijkt op te lossen. Dessì spreekt niet graag over de inhoud en betekenis van zijn werk. Volgens de kunstenaar bevatten zijn schilderijen en sculpturen verwijzingen naar “andere energieën en betekenissen” en gaat het om “het vinden van de dingen die kenmerken van het universele zijn”. Wat dit precies inhoudt, mag de beschouwer zelf ontdekken.