Domenico Bianchi

De Italiaanse kunstenaar Domenico Bianchi (1955) vormt samen met collega's en stadgenoten Bruno Ceccobelli, Gianni Dessì en Giuseppe Gallo een hechte vriendengroep in Rome. Hoewel er geen sprake was van een kunstenaarscollectief, ontwikkelden ze in hun intensieve samenwerking een aantal gemeenschappelijke ideeën. Ze opereerden in het kielzog van de ‘Jonge Italianen’ (Transavanguardia), die aan het einde van de jaren zeventig de teken- en schilderkunst nieuw leven inbliezen en afrekenden met de conceptuele kunst. Hun subjectieve benadering en ongedwongen manier van werken vond al snel navolging bij Bianchi en zijn vrienden. Na zijn opleiding theatervormgeving aan de kunstacademie in Rome richtte Bianchi zich op de schilderkunst. Zijn artistieke doorbraak kwam met een tentoonstelling in de Fine Arts Building in New York in 1977. Hierna volgen een groot aantal solo- en groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland. Na zijn ontmoeting met enkele kunstenaars van de Arte Povera, zoals Mario Merz en Jannis Kounellis, begon hij zich te verdiepen het fenomeen ruimte en de zeggingskracht van materiaal. De tekeningen en schilderijen van Domenico Bianchi roepen associaties op met nevelige landschappen en schimmige visioenen. Vaak voorziet hij zijn composities van rune-achtige tekens en geometrische arabesken. Zijn kleurgebruik is, met overwegend geel-, blauw- of aardetinten, redelijk terughoudend. De losse aquarelachtige toetsen creëren op afstand een ruimtelijke werking. Bianchi is terughoudend in het bespreken van zijn eigen werk. Zijn figuren kennen geen iconografische oorsprong of relatie met de zichtbare werkelijkheid. Het is meer het materiaal zelf, dat als uitgangspunt dient voor de vormgeving. Hij beziet zijn atelier dan ook als een laboratorium, waarin hij experimenteert met pigment, was, aarde en gevonden objecten op het doek. In zijn werk tracht hij naar eigen zeggen een universele, herkenbare ruimte vorm te geven. Hij vindt het in dit opzicht onzinnig om de vormen als zodanig te benoemen. Het is hooguit mogelijk om bij benadering een omschrijving te geven van de ideeën die ermee verwant zijn of eraan ten grondslag liggen. In dit opzicht vergelijkt hij zijn werk het liefst met poëzie of muziek. Beide disciplines kunnen met een minimum aan middelen een wereld van gevoelens en ideeën oproepen die zich maar moeilijk in woorden laat uitdrukken.